Het reform-jodendom

ferentie te Philadelphia in 1869 volkomen bij Geigers meening aansloot, is nog niet verder gegaan, dan onbe-snedenen als proselyten aan te nemen. De Duitsche reform, die Geiger als haar geestelijken vader erkent, verklaart niettemin: „De besnijdenis blijft een geheiligde instelling”. Haar woordvoerder, Dr. Freudenthal spreekt aldus: „De besnijdenis moet behouden blijven, omdat zij, al maakt reeds de geboorte het kind tot Jood, toch een zoowel ideëel als historisch hoogst geheiligd en eeuwig symbool des Jodendoms vormt”.

IV. Slotbeschouwing

De lezer, die ons tot dusver in onze zoo objectief mogelijk gehouden uiteenzettingen heeft willen volgen, veroorlove ons tot slot een antwoord op de vraag: Hoe moet het oordeel van het orthodoxe Jodendom over de beide reformrichtingen luiden? Naar onze meening niet gelijk over beide. De radicale richting, die uit beginsel het Jodendom van al het Joodsche ontdoet, die breekt met de historische overleveringen van tientallen eeuwen, kan niet meer op den naam Jodendom aanspraak maken. Een religie, die tot inhoud heeft, het geloof in één God en de algemeene zedewet, is een nieuwe godsdienst en geen Jodendom. Het is dus volkomen verklaarbaar, dat in Amerika, waar de reform een ultra-radicaal karakter vertoont, de orthodoxe rabbijnen huwelijken tusschen orthodoxe en reform-Joden verbieden. Ten opzichte van de oportunistische reform staat de zaak eenigszins anders. We beschouwen haar als Jodendom, wel op den verkeerden weg, maar toch nog Jodendom. Welzeker, haar qualificatie van de Thorawetten als voorbijgaande vormen, die naar de behoefte van den tijd gewijzigd moeten worden, is naar de orthodoxe opvatting weinig minder dan blasphemie en kan leiden tot de grootst mogelijke willekeur in het godsdienstleven, kan zelfs de afglijding van vele harer aanhangers veroorzaken naar het door haar met energie bestreden radicalisme,

46