Het reform-jodendom

houden eraan is meer geschikt, de modernegeestelijke verheffing tegen te houden dan te bevorderen”. De Richtlinien spreken niet over de spijswetten; ofschoon dus blijkbaar in de spijswetten geen middel tot godsdienstige heiliging ziende, duchten zij de gevaren door het radicalisme gevreesd, toch ook niet. Een meer positief standpunt neemt Rev. Morris Joseph in. Deze Engelsche reformleider wenscht de scheiding tusschen de geoorloofde en de ongeoorloofde dieren, zooals deze in den Pentateuch voorkomt, te behouden, doch de in de Thora niet duidelijk genoemde voorschriften, als b.v. de scheiding tusschen vleesch- en melkspijzen, te doen vervallen, ook met het oog op het verkeer tusschen Joden en niet-Joden. Overigens ziet M. Joseph in de spijswet een religieuse factor, hij acht ze nuttig met het oog op de zelfbeperking en zelfverloochening. C. G. Montefiore denkt eveneens milder over de spijswetten dan de vroegere hervormers. „De zelfbeperking”, zoo zegt hij, o.a. „die in de spijswetten opgesloten ligt, kan niet anders dan nuttig werken. Wij houden hierdoor voortdurend in de gedachten, dat wij een gewijde broederschap vormen, dat ons ideaal is heiligheid. We verbinden ons hierdoor met het verleden en met onze broeders over de gansche wereld. Zulk een zelfbeperking strekt tot levensheiliging ; ze brengt de religie in de sfeer van het alledaagsche, of liever, ze verheft het wereldsche tot de sfeer van het religieuse. Gods heerlijkheid doordringt zelfs ons voedsel, zij heiligt onze spijzen. Zijn er dus onderons, die de Mozaïsche spijswetten voor zich willen aannemen, laat hen dan volstrekt zoo handelen, hun kan geen verwijt treffen”. Waar GeiGER en Holdheim c.s. de spijswetten als maagreligie of bijgeloof of belemmering in het maatschappelijk verkeer of zelfs als beletsel voor de vervulling van Israëls zending brandmerkten, mag het orthodoxe Jodendom het op zijn debetzijde plaatsen, dat een nieuwer geslacht hervormers een element van levens.

44