Het reform-jodendom

beteekenis. De heerlijkheids Gods vervult de gansche aarde en is aan geen grenzen gebonden. Dat Palestina in de geschiedenis een zoo gewichtige plaats inneemt, komt alleen voort uit de toevallige omstandigheid, dat de Joden daar hebben gewoond en niet omdat God het land als zetel Zijner heerlijkheid heeft verheven. Het bezit van een eigen land was weliswaar voor het Israël der Oudheid van religieuse waarde, want het kon zich daar afsluiten van de heidensche omgeving en zich zelf blijven; het kon zoo de goddelijke ideeën, die zich in zijn midden openbaarden, ontwikkelen en consolideeren; nadat evenwel de eeuwige geloofswaarheden vleesch en bloed van Israël geworden waren en het tot besef van zijn missie kwam, was het noodzakelijk voor het heil der menschheid, dat het zijn land verliet en de wereld in ging, om zijn religieuse idealen te verbreiden en tot gemeengoed aller natiën te maken. Het is geen straf, geen ramp voor Israël, dat het van zijn erf werd verbannen, integendeel, het was hierdoor in de gelegenheid, zijn religieuse krachten volkomen te ontplooien, de eeuwige waarheden, die het in zich borg, uit de enge geographische begrenzing te verlossen en over te planten in de gansche wijde wereld. Israël is geen natie in de beteekenis van staatkundige eenheid, het heeft geen politieke, doch een zuiver-religieuse roeping. — De treurdagen, die het orthodoxe jodendom houdt ter herinnering aan Juda’s vervlogen luister, heeft de reform afgeschaft: waarom zouden we treuren, zoo vraagt ze, om iets dat wij als weldaad beschouwen ? De reform verlangt niet en gelooft ook niet in een herstel van den Joodschen staat en tempel, in de komst van een persoonlijken Messias; het ideaal des Joden-doms is volgens haar niet een Messias, doch de Messias-idee, de Messiaansche tijd van eeuwigen vrede, van de broederschap aller menschen, van de algemeeue erkenning der Israelietische zedewet, der zuiver-monotheïstische Godsleer; de voorstelling van een persoonlijken Messias

33