Het reform-jodendom

eene richting geheel anders is dan bij de tegenpartij; orthodox-traditioneel wil zeggen: vasthoudend aan de Thora en de Talmudische codices; reform-traditioneel beteekent: zich de vrijheid veroorlovend, steeds zooveel van de Thora los te laten, als de tijdsomstandigheden het schijnen te vorderen en zóó volgend de tradioneele lijn der ontwikkeling, die, volgens de reform, in het Jodendom is aan te wijzen.

6. De eeuwigheid der leer. Het orthodoxe Jodendom gelooft, zooals wij gezien hebben, in de eeuwigheid der leer; uit het voorgaande blijkt, dat het reform-Jodendom deze ontkent. Wel bevat de leer eeuwige waarheden, maar de ritueele en ceremonieele wetten zijn, zoo meent het, niet meer dan uiterlijke vormen, waarin de vrome mannen van weleer hun religieuse gedachten tot uiting hebben gebracht en die slechts hun waarde behouden, zoolang de vorm nog als uiting der gedachte begrepen wordt. Vormen, ceremonieën zijn in iederen godsdienst onontbeerlijk, maar ze zijn voorbijgaand; ieder geslacht moet den voor zijn tijd geschikten vorm zoeken, zooals het ook steeds bij Israël plaats gevonden heeft. De ceremonieën van het oude Jodendom, zoo heet het, beantwoorden niet meer aan den geest des tijds en moeten daarom plaats maken voor andere. De reform erkent overigens, dat de Wet in het verleden een steun voor Israël v/as en noemt haar „de wonderbare schepping van de religieuse idee, van het instinct tot zelfbehoud onzes volks, die het naar geest en ziel in den duisteren nacht der historie onder haar vleugelen heeft beschermd „De Wet”, zegt C. G. MONTEFIORE, „is een bron geweest van Joodsch heroïsme en Joodsche heiligheid. Zij heeft de Joden behoed voor geestelijk en zedelijk verval gedurende de eeuwen van smaad en vervolging^{1 2})”. Maar dit alles is voorbij. De Wet spreekt niet meer

31

¹

') Richtliniën p. 27.

²

j Ontlines p. 220.