Israël onder de volkeren

79

hadden gedood, om zijn bloed op Pesach te nuttigeD, daar — zoo luidde de lastertaal der booswichten — den Joden op dit feest het gebruik van Christenbloed voorgeschreven is. Met kracht verdedigden de Joden te Blois zich tegen deze onzinnige aanklacht, doch hun verweer hielp niets; na de wreedste folteringen doorstaan te hebben, werden zij allen levend verbrand.

Voortgezet lijden. Steeds treuriger werd de toestand der Fransche Joden; vooral onder Philips II Augustus hadden zij veel te ljjden. Deze vorst stelde zich ten doel, het vermogen der Joden in zijn bezit te krijgen en deinsde ter bereiking van dit doel voor de gewelddadigste middelen niet terug. Zoo liet hij hen in 1180 allen op één dag gevangen nemen en schonk hun eerst de vrijheid, nadat zij een aanzienlijken losprijs gegeven hadden. Voorts bepaalde h\j, dat ieder, die aan een Israëliet geld moest betalen, slechts een gedeelte er van in de koninklijke schatkist behoefde te storten en dan van zijn schuld geheel ontheven was. Eindelijk, in 1181, ver-dreef hij de Joden uit zijn land en dwong hen, hun goederen achter te laten. Wel liet hjj hen in 1198 weder toe, doch het was slechts, om hen, als zjj weder vermogen hadden ver-worven, opnieuw uit te plunderen.

De Tosaflsten. Na Rasjie’s dood arbeidden zjjn talrijke leerlingen en navolgers in zijn geest voort. Met groote scherp-zinnigheid wijdden zjj zich in de Fransche en Duitsche leer-scholen aan de beoefening van den Talmud en de daarbij behoorende verklaring van hun grooten meester. Menigmaal weken zij in de uitlegging van Talmudplaatsen van hun geleerden voorganger af en dan stelden ze hun verklaring te