Israël onder de volkeren

26

voorzitter van het Sanhedrin benoemde bjj Gamliël I, een kleinzoon van Hillel. Deze geleerde ^,wees het volk er op, dat het Jodendom voorschrijft, weldadig te zijn voor alle hulp-behoevenden, onverschillig tot welken godsdienst zij bebooien.

Alhoewel Agrippa zeer bevriend was met den Romeinschen keizer, trachtte hij toch, Judea onafhankelijk te maken van Rome. De dood verijdelde echter zijn plan. Hij stierf op 54-jarigen leeftijd te Caesarea en werd door het gansche volk diep betreurd.

Romelnsche landvoogden (44—66). Na Agrippa’B dood droeg de keizer het toezicht over den tempel op aan Agrippa’s broeder Herodes II en daarna aan Agrippa’s zoon Agrippa II, die ook den titel van koning verkreeg. Deze beiden hadden echter geen staatkundige macht; het bestuur berustte alweder bij de landvoogden, die door den keizer gezonden werden. Deze landvoogden waren bijna allen geldzuchtig en wreedaardig; zij lieten door hun soldaten allerlei gruwelen bedrijven, zoodat het volk hoe langer hoe meer verbitterd werd. Overal in het land ontstonden oproeren, die voorloopig nog door de Romeinen onderdrukt konden worden. Doch de partij der oorlogsgezinde Zeloten werd met den dag sterker; uit alle plaatsen waar Joden woonden, kwamen dappere jongelieden naar Jeruzalem, die bereid waren, met hun broeders den strijd tegen het machtige Rome aan te binden. Toch vergaten ook in deze tijden van beroering de leeraren Israels de godsdienstige belangen van het volk niet; zoo stichtte de hoogepriester Josua ben Gamla in alle steden scholen voor kinderen van af vijf jaar.

De woede des volks kwam tot uitbarsting tijdens het bestuur van den landvoogd Gessius Florus. Deze dreef door zijn wreedheid en gelddorst de natie tot het uiterste. Terwijl de opwinding onder het volk nu zeer groot was, kwam het bericht in Jeruzalem, dat de heidenen van Caesarea alle Joodsche inwoners, ten getale van 20000, hadden gedood. Meer was er niet noodig, om den algemeenen opstand te doen uitbreken; overal vormden