Israël onder de volkeren

15

want het is ons streng verboden, iemand het Jodendom op te dwingen. Het land werd echter door Hyrkanus’ veroveringen zeer uitgebreid en was bijna even groot als in de dagen van David en Salomo. Overal heerschte bloei en welvaart. Deze schoone toestand was echter niet van langen duur. Onder het volk waren in dien tijd verschillende partijen ontstaan, Tsaduceërs, Phariseërs en Esseërs, die door onderlinge twisten langzamerhand het land ten verderve voerden.

De Tsaduceërs zqn in vele opzichten te vergelijken met de vroegere Hellenisten. Zij waren wel is waar niet zoo goddeloos, doch zq waren toch ook geen trouwe zonen van het Jodendom. Met de Thora handelden zij zeer willekeurig; de Mondelinge Leer verwierpen ze geheel en de Schriftelijke Wet gold voor hen alleen in het huiselijk leven. In staatszaken bekommerden zij zich ook niet om de Schriftelijke Leer, maar meenden, dat men bij staatkundige aangelegenheden niet op de eischen van den godsdienst behoefde te letten. En hierin juist bedrogen zq zich, want de ware Jood behoort altijd en overal de Heilige Leer als zqn leidsvrouw te erkennen. De Tsaduceërs geloofden niet aan belooning en straf in het toekomstig leven, maar meenden, dat de mensch reeds op deze wereld de gevolgen van zijn daden ondervindt. Het doel van het leven was voor hen het genieten van weelde en aardsche vreugde. Zq waren hardvochtig in hun oordeel en ruw in den omgang. Ofschoon sommige Tsaduceërs wel een eerlijk en rechtvaardig karakter hadden, stonden hun leeringen zoo ver van den godsdienst af, dat het grootste deel van het volk zeer afkeerig van hen was.

In de Phariseërs leefde de geest der vroegere Chasidim. Zij hielden trouw vast aan de Schriftelqk Leer en ook aan de verklaringen en aanvullingen der Mondelinge Wet, ja uit vrees van te zondigen, richtten zij hun godsdienstleven nog strenger in, dan het door de Thora voorgeschreven was. Zij vertrouwden