Israël onder de volkeren

14

(140-63).

Simon. (140—135). Simon zorgde uitmuntend voor degods-dienstige en maatschappelijke belangen van zijn volk. Hg stelde rechters en leeraren aan, verbeterde de vestingwerken, versterkte het leger, bevorderde landbouw en veeteelt en maakte Jaffa aan de Middellandsche Zee tot een handelshaven. Ook her-nieuwde hg het verbond met de Romeinen, dat Juda reeds vroeger gesloten had. Onder zijn wjjs bestuur genoot het land rust en voorspoed.

De Syrische koning Sidetes zag met afgunst, hoe de Joodsche staat bloeide en zond een groot leger, om Judea weder te onderwerpen. Simon was zelf te oud, om ten strijde te trekken; hg benoemde zijn zoon Jochanan tot opperbevelhebber en deze behaalde een schitterende overwinning. Niet lang evenwel duurde het geluk van Simon. Zgn schoonzoon Ptolomeüs, die begeerig was naar de heerschappij, noodigde hem op een feestmaal en liet hem daar met zgn familie dooden. Gelukkig wist Jochanan te ontkomen.

Jochanan Hyrkanus (135—106). Na Simons dood werd zijn zoon Jochanan, bijgenaamd Hyrkanus, vorst en hooge-priester. Jochanans eerste regeeringsjaren waren niet gelukkig. Sidetes viel Jeruzalem aan bracht de stad zeer in het nauw. Wel sloten de Joden en de Syriërs spoedig vrede, doch om dien te verkrijgen, moest Jochanan een groote som gelds betalen en de wapens uitleveren.

Na Sidetes’ dood begon voor den Joodschen staat een tijd van grooten bloei. Jochanan maakte zich geheel onafhankelijk van Syrië; de Samaritanen, die het den Joden lastig maakten, werden door hem vernietigd en de Idumeërs, de vroegere Edomieten, dwong hg, hun land te verlaten of het Jodendom aan te nemen. Hyrkanus handelde hierin tegen onzen godsdienst,