Israël onder de volkeren

13

voor het Joodsche land beter begon uit te zien. Weldra kwam er een geheele verandering ten goede in den toestand. In 152 besteeg Alexander Balas den Syrischen troon. Om zich van Jonathans vriendschap te verzekeren, had hij dezen vooraf tot hoogepriester benoemd en hem rijke geschenken gezonden. Op het Loofhuttenfeest deed Jonathan het eerst den dienst in den tempel. Nu versterkte Jonathan het leger en de stad Jeruzalem; in den burcht bleef evenwel nog de Syrische bezetting.

Na den dood van Alexander Balas ontstonden in Syrië telkens twisten om de heerschappij. Hierin werd ook Jonathan tot zijn ongeluk betrokken. Een veldheer, Tryphon, die begeerig was naar het koningschap, meende, dat Jonathan hem in zijn plannen zou tegenwerken. Daarom lokte hij hem naar de stad Akko en liet hem daar vermoorden.

Slmon. De eenig overgeblevene van Mattisjahu’s zonen, Simon, aanvaardde nu op verzoek van het volk het bestuur. Daar het Syrische rijk in dien tijd door burgeroorlogen zeer verzwakt was, wist Simon van koning Demetrius II te verkrijgen, dat hij in 142 Judea onafhankelijk verklaarde. Toen het nu nog gelukte, de Syrische bezetting uit den burcht te verdrijven, was het land weder geheel vrij. De Grieksche tijdrekening werd afgeschaft en een nieuwe Joodsche tijdrekening ingevoerd. Ook liet Simon Joodsche munten slaan.

Zoo kon het Joodsche volk weder vrij ademen. Vierhonderd jaar waren zij achtereenvolgens afhankelijk geweest van Baby-lonië, Perzië, Macedonië, Egypte en Syrië; veel leed was over hen gebracht door de heidenen, doch nog meer door hun eigen stamgenooten, de snoode Hellenisten. Aan de trouw der Chasidim en den moed der Makkabeërs was, naast de hulp van God, dit schoone einde te danken. Vol dankbaarheid jegens het geslacht der Chasmoneërs verzamelde zich het volk op 18 Eloel 140 in het voorhof van den tempel en benoemde Simon tot erfelijk vorst en hoogepriester.