Israël onder de volkeren

191

bijgewoond door staatslieden uit Engeland, Frankrijk, Amerika en Italië. Voor deze vergadering ontvouwden Sokolow in het Fransch, Weizmann in het Engelsch en Ussischkin in het Hebreeuwsch de Joodsche wenschen, zooals die reeds schriftelijk door het Comité des délégations juives en de Zionistische organisatie waren openbaar gemaakt. Na hen Bprak Prof. Sylvain Lévy, die door de Fransche regeering als deskundige in Oostersche zaken ter vergadering was uitgenoodigd. Prof. Lévy prees het in het Zionisme, dat het bij vele Joden, die in de volkeren dreigden op te gaan, het zelfbewustzijn weer had gewekt en achtte de Zionistische organisatie het aange-wezen lichaam, om het kolonisatiewerk in Palestina, door de Cbowewe Zion, Rothschild en de Alliance Israélite begonnen, op groote schaal voort te zetten. De Joodsche koloniën zouden dan later tot gemeenten en districten kunnen worden ver-eenigd. Hjj wenschte daarom de bestaande Joodsche kolonies in Palestina onder leiding van de Zionistische organisatie te stellen en haar in de uitbreiding van het kolonisatiewerk te steunen. Maar hij verklaarde zich met het oog op de belangen der Joden in hun woonlanden tegen de politieke eischen van het Zionisme en tegen de vestiging van een Joodschen staat in Palestina; bovendien, meende hij, was het land hiervoor ook te klein, terwjjl het reeds een aanzienlijke Arabische bevolking telde. Na Prof. Lévy voerde Prof. Weizmann nogmaals het woord, om uiteen te zetten, wat hij onder een ״nationaal tehuis” verstond. Er zouden maatregelen moeten worden genomen, om jaarlqks 60.000 Joden in Palestina te kunnen koloniseeren, terwijl de toestanden zich zoo zouden moeten ontwikkelen, dat Palestina eenmaal den Joden zou toebehooren, zooals Engeland den Engelschen en Amerika den Amerikanen en zooals het vroeger den Joden heeft toebehoord.

Een jaar later viel de beslissing. Bij het verdrag van San