Israël onder de volkeren

157

z\jn, alle trouwe onderdanen der rijks gelukkig te maken. Drie rabbijnen werden tot de kroningsfeesten uitgenoodigd en de persorganen begonnen een welwillender toon jegens de Joden aan te nemen. De gunstige strooming duurde evenwel slechts kort, de Jodenvijandige gezindheid kreeg weldra weer de overhand; de toegang tot de hoogere en middelbare scholen werd den Joden zoo goed als ontzegd, ziekenhuizen en bad-plaatsen voor hen gesloten, hun woonrecht bleef beperkt tot een gebied, naar verhouding van hun zielental veel te klein. Een deputatie van Joden, die bij de regeering kwam klagen, kreeg van den minister ten antwoord: »Wij zullen uw toestand zoo ondraaglijk maken, dat gij ons tot den laatsten man zult moeten verlaten.”

In 1905 werd de czar door de algemeene ontevredenheid in het land genoodzaakt, een nieuwe grondwet te beloven en een volksvertegenwoordiging in te stellen. Ook den Joden werd het kiesrecht toegekend en in de nieuwe Russische Kamer, Doema geheeten, verkregen 12 Joden zitting. Zij kon echter niets voor de gelijkstelling der Joden doen, want ze werd spoedig ontbonden en een nieuwe Doema werd bijeen-geroepen; deze telde slechts vier Joden. De tweede Doema ging spoedig den weg van haar voorgangster; in de derde Doema was voor niet meer dan twee Joden plaats. In sommige kringen pleitte men voor de gelijkstelling der Joden, doch de regeering hield het met den ״Bond van echt-Russische mannen”, die den Joden een bitteren haat toedroeg. In Polen werd door de bevolking de boycot over de Joodsche winkeliers uitgesproken. In 1912 werden talrijke Joden van het kiesrecht uitgesloten of door bedreigingen in de uitoefening van hun stemrecht verhinderd; in 1913 werd te Kief een groot proces gevoerd tegen een braaf huisvader, Mendel Beilis, beschuldigd — moeten wij nog zeggen valschelijk beschuldigd? — van ritueelen moord. Beilis werd ten slotte vrijgelaten, doch de