Israël onder de volkeren

147

hen aan tot het beoefenen van landbouw en nijverheid en het stichten van scholen. In de Nationale Vergadering, die in 1790 bijeenkwam, om voor het Fransche volk een nieuwe grondwet te ontwerpen, maakte de gelijkstelling der Joden een punt van ernstige overweging uit. En op 27 September 1791 werd de burgerlijke gelijkstelling der Joden door de Vergadering in de wet opgenomen.

Nadat in 1804 Napoleon keizer der Franschen geworden was, poogde men hem tegen het Jodendom in te nemen en zoo de Joden weder tot hun vorigen staat terug te brengen. De keizer wenschte evenwel, dat al zjjn onderdanen, dus ook de Joden, gelijke rechten zouden genieten. Om zich nu zekerheid omtrent de wetten en gebruiken des Jodendoms te verschaffen, liet hij te Parijs een vergadering van aanzienlijke Joden bijeenkomen, aan wie hij een aantal vragen ter beantwoording voorlegde (1806). Zoo wenschte de keizer o.a. te vernemen, of de Joden de Franschen als hun broeders en Frankrijk als hun vaderland beschouwden en of de Joodsche wet veroorloofde, van niet-Israëlieten woekerwinsten te nemen. Als voorzitter koos de vergadering Abraham Furtado uit Bordeaux, terwijl de rabbijn Jozef David Sinzheim van Straats-burg wegens z(jn geleerdheid grooten invloed oefende. Ook Nederland, dat toen nauw aan Frankrijk verbonden was, had eenige afgevaardigden gezonden. Op 12 Augustus was de vergadering met het antwoord gereed. De keizer vernam hieruit, dat de Joden, volgens de voorschriften van hun godsdienst, verplicht zijn, zich aan de wetten van den Staat, waarin zij wonen, te onderwerpen en dat het nemen van woekerwinsten ook van niet-Israelieten streng verboden is. De keizer was tevreden en beloofde, de Joden in het genot hunner burger-rechten te laten. Hij wilde evenwel, dat alle Joden naar deze voorschriften zouden leven en daarom wenschte hij, dat er, evenals in vroegere eeuwen, een Sanhedrin van 71 leden zou