Israël onder de volkeren

schonk hij volkomen godsdienstvrijheid en den hoogepriester benoemde hij tot geestelijk en staatkundig opperhoofd. Deze moest o.a. de belasting, die de Joden jaarlijks opbrachten, aan den koning af dragen.

In 312 werd in Judea een nieuwe tijdrekening ingevoerd, die men de Grieksche tijdrekening noemt.

Ptolomeüs II was eveneens goed voor de Joden en betaalde zelf het losgeld voor velen van hen, die door zijn vader naar Egypte gevoerd en als slaven verkocht waren.

Ptolomeüs III was evenals zijn voorganger den Joden goed gezind. De hoogepriester Onias II weigerde evenwel de jaarlijksche belasting te betalen en hierover was de koning, die voor zjjn oorlogen met Syrië veel geld noodig had, zeer vertoornd. Het zou misschien slecht met de Joden afgeloopen zijn, doch gelukkig wist een neef van Onias, Jozef ben Tobia, de gunst des konings te verwerven en het gevaar voor de Joden af te wenden. Jozef verkreeg ook een gewichtig staats-ambt; dit zou het Jodendom echter niet tot heil strekken, gelijk wjj verder zullen zien.

Ptolomeüs IV voerde insgelijks oorlog met Syrië en behaalde een overwinning op den Syrischen koning Antio-chus III. Hierna bezocht h\j Jeruzalem en liet in den tempel offers brengen. Toen hij nu ook het Allerheilige wilde bin-nengaan, verzocht men hem dringend dit na te laten, daar alleen de Hoogepriester op den Verzoendag deze plaats mocht betreden. Ptolomeüs liet zich echter niet van zijn plan afbren-gen, doch nauwelijks had hjj een stap gedaan, of hij viel bewusteloos neer. In plaats dat hij nu de macht van God boven de zijne erkende, besloot hjj, zich op de Joden te wreken. In Egypte teruggekeerd, eischte hjj van de Joden van Alexandrië, dat zij het heidendom zouden aannemen; wilden zij dit niet, dan zouden zij hun burgerrecht verliezen. Zij