De Lafaard

84

worden weggevaagd-; men hoefde het ook niet te weten; men zou het niet hebben kunnen weten; persoonlijk initiatief kan niet in statistieken worden aangetoond. Ginds was het: eerst cijfers, dan daden; hier: daden en dan cijfers, voor wie dan nog behoefte had aan cijfers.

In Frankrijk was men opeens over de eerste depressie heen. De Britsche koele, duurzame energie kwam de Fransche laaiende vlam onderhouden — Frankrijk, dat was het licht. Brittanje, dat zou het vuur zijn.

Ze marcheerden door de straten van Boulogne, de rijzige Britten met hun open, menschelijke gelaten, hun strakke, „cleanshaved” jongensgezichten, alsof ze nooit anders dan gedrild waren en toch stond elke man afzonderlijk van de anderen, was elke man z’n eigen dril-sergeant. Ze marcheerden kwiek, veerkrachtig, levendig en toen ze zingen moesten, omdat soldaten die marcheeren zingen, naar men hun had verzekerd, begonnen ze hun „volkslied” te zingen, den laatsten deun van een music-hall:

It ’s a long way to Tipperary,

It ’s a long way to go!

It ’s a long way to Tipperary To the sweetest girl I know!

Good bye Piccadilly,

Farewell Leicester square,

It ’s a long, long way to Tipperary,

But my heart is right there!

Piccadilly, Leicester square and the sweetest girl I know, dat was hun volkslied. Toen het uit was, hieven ze het opnieuw aan en toen het weer gezongen was, begonnen ze het nogmaals en daar ze nu meenden