De Lafaard

83

alle standen en klassen kwamen zich aanbieden. Men wist heel goed, dat Duitschland Engeland had bezaaid met spionnen, maar men had ze laten begaan; wat werkelijk te spionneeren zou zijn, als het oogenblik gekomen was, zou op het oogenblik ontstaan en kon dus niet te voren verraden worden. Nu was het dus tijd, om den spion uit te drijven. Het parool werd uitgegeven van Downingstreet en een etmaal later was elke Brit spionnen-detective. Als een trawlernet, door de zee gehaald en op het dek al het gedierte in bonte verscheidenheid uitstortend, zoo werd het net van speurzin en vernuft opgehaald en leeggestort in concentratiekampen. Barbiers, oberkellners, courtisanes, directeuren van hydro’s, journalisten, alle visschen, tot ten laatste de prins van Battenburg, commandant van de Britsche vloot, werden buiten het Britsche volk gezet. Bedelaar in East End of prins te Buckingham, er werd geen onderscheid gemaakt.

De Britsche leeuw had zich de leden geschud; nu hief hij den klauw op. Duitschland had de Duitsche mannen bevolen op te trekken, kort, onverbiddelijk, onweder-streefbaar, zooals een tot God verheven koning uit het oude Egypte slaven zou hebben gezonden om een py-ramide te bouwen. Engeland plakte prentjes en spreuken aan, om Zijne Majesteit den Britschen onderdaan, te verzoeken, wel zoo goed te willen zijn, zich zelf te worden.

Hunne Majesteiten kwamen. Ze werden allen als prinsenzonen uitgerust en als ze vertrokken op de groote transportdagen, om overgezet te worden naar Calais of Boulogne, leken het allen gentlemen, die een plezierreis op het continent gingen ondernemen. Het was alles home-made, English made. Men wist niet hoe „made in Germany” zoo opeens had kunnen