De Lafaard

79

De twee mannen keken elkaar in de oogen. Die waren zonder een glimp van ironie en ook in hun strakke maskers verraadde geen trek wat zij dachten.

„Zijn wij gereed?” vroeg Asquith.

„In Egypte?” vroeg Kitchener.

Asquith sloeg zijn blik neer. Toen stak hij Kitchener de hand toe. „Wij moeten gereed zijn, vriend — wij moeten, wij moeten.”

Kitchener drukte de hand warm, bleef een oogenblik voor zich zitten turen en zei toen: „Wij moeten en wij zullen, maar de voorbereiding kost minstens een jaar, de opzet een tweede en de volvoering een derde jaar. Dan zullen we overwonnen hebben. Het begin is een pers-campagne; wij moeten een leger bijeenbrengen, dat de Duitsch-Oostenrijksche legers overtreft in aantal, bewapening en taktiek. Engeland moet worden één groote kazerne en één groot arsenaal. Wij zullen, zooals altijd, alleen op ons zelf kunnen rekenen en zelf alleen ons lot kunnen besturen. Rusland is goed om af te leiden, maar Rusland heeft geen aanvallende kracht; Frankrijk heeft aanvallende kracht, maar geen volhoudende; België is verloren, het zal, tot het eind van de drie jaren, den oorlog in al z’n kracht voelen. Geef mij de mannen, de kanonnen en de munitie — drie jaar tijds voor mijn plan en ik zal zegevieren.”

Weer stak Asquith hem de hand toe. „Ik wist wat ik deed, vriend, toen ik u op het laatste oogenblik terug liet roepen. Wij zijn onvoorbereid.”

„Engeland zal altijd onvoorbereid zijn, maar Engeland zal ook altijd mannen hebben, die wèl voorbereid zijn. Dit is de oorlog van het individueele principe tegen het communeele principe. Ik zal mijn plicht volbrengen. Wat zullen de civielen doen ?”