De Lafaard

63

„Zijn er nog veel mannen in de keet?” vroeg de onderofficier haar.

„Er waren geen mannen in de keet.”

„Dat hebben we gezien,” zei de luitenant, die nader was gekomen, voorzichtig achter de berm gedoken.

Het meisje werd opeens hulpeloos en begon te schreien en te klagen. Het was Claus, alsof hij een aangeschoten reetje hoorde blaten. „O, ze hebben vader, en moeder en bruurke vermoord; O, Jezus, Maria, help!”

„We zullen het hutje in brand steken,” zei de luitenant en de sergeant had al uit z’n ransel een ring van touw gehaald, waar zwarte schijfjes aan hingen. Het schenen wel damschijven, waarin een gat was geboord.

„Wat gade gij doen?” vroeg de meid.

„We gaan de hut verbranden.”

,Jezus Maria, grootvader zit er nog in; ze zullen grootvader ook verbranden!”

„Ga eens kijken, Kapoentje! Maar dekking zoeken,” beval de luitenant.

Kapoentje kroop voorzichtig over het gras naar het schuurtje, stond op, wilde de deur binnengaan en meteen ging een vuurstraal vlak langs z’n gezicht.

„Niet zoo ongemoedelijk!” riep hij vroolijk, overmoedig binnentredend en een ouden, beverigen boer bij den schouder pakkend, die haastig een tweeden kogel op een oud model geweer trachtte te doen: „Laat die spuit maar staan, ouwe heer, en hou je eens even stil, anders krijg je last van de warmte.” Hij had den ouden man bij de polsen gevat, keek meteen rond in de schuur en zag een zeug met biggen. „Dat is gewonnen vreten!” lachte Kapoentje. Hij gaf den ouden man een schop tegen het achterdeel, dat hij uit het schuurtje naar voren tuimelde en voorover viel. „Liggen blijven, of je gaat naar de familie,”