De Lafaard

62

kreetje, een kreetje van een jongen, die soldaatje speelt en z’n makkertjes aan voert. En, net als z’n vader, verhief hij zich op de teenen, spande het tengere lichaam als een boog en slap viel hij neer, bij den grijzen, blauwen hoop.

De meid vloog op; ze had een bezem in de hand en ze liep op de sloot toe: „Hij ’et m’n bruurke vermoord!”

Nu was ze aan den rand van de sloot en ze sloeg met den bezem naar Kapoentje. Die weerde, goedig en lachend, de slagen van den bezem af.

„Ik zal oe doodslaan, ik zal oe allemaal doodslaan, vuile Duts!”

„Hier brengen,” klonk de stem van den luitenant.

Kapoen pakte de jonge boerin beet, alsof hij een kind droeg. Hij lachte, toen zij zich in zijn armen verweerde en het warme lichaam tegen zich aanvoelend, zeide hij, zoetelijk sussend: „Wat is dat nou, schatje, we doen je geen kwaad.”

„Vuile moordenaar!” krijschte de boerin en meteen, met haar blank gebit, beet zij in zijn arm.

Door de wol van zijn uniform heen voelde hij den beet, den scherpen, feilen beet, die niet losliet. Even deed het hem pijn; toen, zonderling, was die pijn hem een wellust en hij bleef de woedende meid sussen, zijn hoofd voorover in haar loshangend haar en alsof hij haar liefdewoordjes toefluisterde, ofschoon zij zich toch vastgebeten had in zijn arm, zei hij: „Wees toch niet zoo ongemoedelijk, we doen je geen kwaad, schatje, we zijn allemaal goeie jongens.”

Zoo kwam hij met haar achter het bermpje. De onderofficier pakte het haar van de boerin met een stevigen greep vast, draaide het een slag rond, de meid opende haar mond verder en liet los. „Boeien,” zei hij kort. De beide armen werden door de drie soldaten naar achteren gebogen en met een riem vastgesnoerd.