De Lafaard

58

vader’s hoeve was. Hetzelfde puntdak, dezelfde stal-ramen. En stond daar niet juist zoo een keetje als hij en z’n broers zelf eens getimmerd hadden voor het varken? Hij tuurde naar het zoo bekende hutje en meteen, sjiep, floot er iets langs zijn hoofd, met een zacht, haast zoetelijk suizen en eerst toen klonk een knal.

Wat was dat? Kwam dat uit zijn hutje? Sjiep — sjiep, het suisde wéér. — En kijk, de punt van zijn bajonet kreeg een duw, alsof iemand er op eens tegen sloeg.— En de punt was verbogen!—

Nu werd hij er bewust van. Dat was schieten. Ze schoten op hem, op den schildwacht! Ze schoten uit zijn hutje, uit zijn eigen getimmerd hutje! Stommeling ... je staat hier in ’s-vijands land; doe je plicht! Wat was z’n plicht? Er floot er weer een langs z’n hoofd. Drommels, z’n haar was gezengd — ze mikten werkelijk op hem. Maar achter hem hadden de andere schildwachten al het signaal gegeven: „Franc-tireurs! franc-tireurs! Neerleggen en afmaken.”

Hij liep al met de anderen mee, luisterend naar het commando van den officier: „Op het hutje af!”. „Dekking zoeken eenjaarsche; je bent toch geen zelfmoordenaar!” riep de vleugelman. De vleugelman zelf dook al weer achter een bremstruik en hij dook ook mee achter den struik. Boven den bremstruik zwermden en suisden nu de kogels.

Achter hen kroop de officier aan. „Neerleggen en afmaken; verbrand ze levend, het zijn maar franc-tireurs!” Ze waren nu met z’n vieren, die van Husum. Claus, Detlev, Plump en Peer, de vreter Peer, bijgenaamd: Kapoentje.

De officier had z’n humor niet verloren. „Daar zijn