De Lafaard

55

wisten niet, dat ze al negen uren marsch achter den rug hadden, na slechts vier uren slaap — ze wilden geen slaap, ze wilden geen vermoeidheid, ze wilden geen honger; ze zouden wel willen dansen van vreugde. Het dier binnenin hen, het beest, het barbaarsche beest, dat in den mensch huist, wilde zich bevrijden, het groote beest, dat altoos geloerd had, om ook zichzelf te kunnen zijn.

Al van Eva af, toen zij Adam verleidde, van Kaïn af, toen hij Abel doodsloeg, de geheele geschiedenis der menschheid was altoos een strijd geweest met dat gruwelijke beest, dat zij in haar hart omdroeg. En van allen, van de duizend miljoenen, die op deze planeet ontstaan waren, door alle tijden en alle eeuwen heen, was er slechts één geweest, die dat beest in zich volkomen had getemd. Maar die, was hij wel der menschen? Was die niet Gods Zoon zelf geweest en was Hij niet, nauw dertig jaren oud, naar het lichaam gedood door dat beest zelf?

Ze snoven met gesperde neusgaten den geur van het brandende dorp op. Het was nog donker, maar ze zagen toch al andere vormen, andere kleuren, hoorden andere geluiden, van koeien die anders bulkten, van hanen, die anders kraaiden, van eenden, die anders snaterden. Het vijandelijk land!

„Waar zijn we ?” vroeg er een van die van Husum. „In Visé, in Visé!” antwoordden verscheiden stemmen, die het alweer van anderen gehoord hadden.

„Is dat dicht bij Parijs?” vroeg er weer een.

„Neen, we zijn nog niet in Frankrijk.”

„Niet in Frankrijk?”

„Neen, hier zijn we in België.”

„Heeft België dan ook den oorlog verklaard?”