De Lafaard

54

volk leefde, als met een afgod, die fanatisch werd gediend. Maar nu, nu werd de fantasie werkelijkheid; het doel, het eindpunt werd bereikt, al het gebeuren zou vorm, kleur, leven krijgen, zou werkelijkheid worden.

Die van Husum waren nu als de anderen: rossen steigerend van renlust. Het rhythme van den pas werd nu, zonder bevel, verhaast, zij voelden niet meer de steken van de waarschuwende milt, niet meer de bon-zingen van het oververmoeide hart, nu waren ze de echte kinderen van den al-geest; zij waren dronken van vechtdrift, van roemlust, van drang om, als de voorvaderen, heldendaden te bedrijven, den vijand te verslaan waarvan dan weder zij zouden vertellen aan kinderen en kleinkinderen. Want de al-geest kent geen geslachten ; hij geeft zijn geest door aan telkens nieuwe lichamen, die slechts herrijzenissen van de oude lichamen zijn. Er was geen vooruitgang in heidensch Germanje; de boodschap van den Zaligmaker was aan den al-geest verspild. Barbaarsch waren ze geworden die over den Kaukasus naar het ruwe Noorderland waren gekomen, en barbaren zouden ze moeten blijven, tot ze weder uit zouden trekken naar de warme wieg van Azië, waar alleen de echte menschelijkheid haar woonstee heeft.

Die voor hen marcheerden hadden den weg al vrij gemaakt; Mouland, het kleine dorpje was platgebrand. Die van Husum en die van de andere sums, die van alle andere gouwen en auwen van Duitschland, nu hier passeerend, hadden den geur van brandend hout, van smeulende sintels opgesnoven. Ha! dat geurde zoet — oorlogsreuk, oorlogsreuk! Nu zal het beginnen. Moesten ze door marcheeren, kwam er geen ónder bevel? Ze