De Lafaard

46

„Luider!” riep de onderofficier weer.

Weer herhaalde Claus het en weder.

Ten slotte moest hij het uitschreeuwen en de andere soldaten sloegen bij het: Hoch! hoch! hoch! met de kolven van hun geweren op den vloer van den wagon.

„Zoo. Nu zal je ook wel meezingen, nu is je keel los! En waarom draag je geen eikenloof? Hij draagt geen eikenloof! We zullen jou in de gaten houden, man. Denk er aan, als jij de kogels van voren ontwijkt, dan ben je zeker van een kogel van achteren!”

Er was een vijandige stemming in de afdeeling gekomen. De soldaten begonnen weer te zingen, maar tegen hem in en de onderofficier maakte het grapje, dat de andere soldaten wonder geestig vonden, om telkens opeens, midden tusschen den zang, aan Claus’ oor een paar woorden hard te schreeuwen. En zoo dreunden de woorden in zijn hoofd, terwijl hij meezong: Vaterland! Rhein! Deutschland!

Onderwijl zag hij, door het portierraampje, buiten de landen wegstrijken. Het was of zij draaiden om een ver middelpunt aan den horizont. Van de andere zijde kwam plotseling een trein, óók vol soldaten, die den hunnen passeerde en ze hoorden vage geluiden van de zingende soldaten in den trein, die naar de Deensche grens ging.

„Daar had jij in moeten zitten, eenjaarsche! Denemarken blijft neutraal, die hebben eindelijk ontdekt, dat de Rus hun vijand is. Ze hebben er lang over gedaan, die boterboeren; altijd op Duitschland schimpen, waarvan ze rijk worden, totdat het groote uur komt en wij voor hen de kastanjes uit het vuur moeten halen. Zoo gaat het in de heele wereld, de anderen hebben den grooten mond en wij Duitschers moeten voor de