De Lafaard

36

„Ik ken je nog zoo weinig, Claus. Ik weet datje een goed mensch bent en ook, dat je het goede altoos voor anderen wilt, maar straks heb ik Heinrich Plump vaarwel gezegd; die was zoo heel anders dan jij, die was vroolijk, driest, vol vertrouwen; van hem was ik zeker. Maar jij, jij kunt om mij een plezier te doen, nog niet eens voor een enkele maal van je gewoonte afwijken en een glas bier drinken. Hoe zal jij dan straks in den slag al je onbegrijpelijke denkbeelden terzij kunnen stellen, om voor Keizer en Vaderland te vechten.” „Kindje,” zei hij zacht en alsof hij tot een heel klein meisje sprak, „er is in Duitschland misschien niemand die z’n Vaderland zoo liefheeft als ik. Ik ben uit een oud-Duitsche boeren familie en wij zijn één geworden met de Duitsche kluit, die wij al eeuwen bewerkt hebben en tot vruchtbaarheid gedwongen.”

„Als je spreekt Claus, is het net, alsof ik een boek lees, ’t is zoo mooi en zoo geleerd, maar het staat altoos zoo ver van mij af. Hoe kan je het Vaderland liefhebben en den Keizer haten ?”

„Omdat ik het Vaderland liefheb, haat ik hem.” „Dan kan je ook nooit een goed soldaat zijn. Ik ben een Duitsch meisje en ik heb, nu het oorlog is, alleen een man lief, die een man toont te zijn.”

Zij keek hem recht in de oogen, stond flink en kloek voor hem en ook zij was in dezen oogenblik vervuld van den geest van Al-Duitschland.

„Ik ben een Duitsch meisje; ik zou je liever dood zien dan laf.”

„Is dit m’n afscheid?” vroeg hij.

„Het staat aan je zelf, om tetoonen, dat je waarheid van je principe kunt maken. Ik wil wel de jouwe worden, maar ik moet een man hebben, waarop ik na den