De Lafaard

34

kracht, door tafels boven z’n macht te tillen, waarop een zware man in uniform stond.

Lise was eerst in tweestrijd geweest, wie van de beiden zij haar gunst zou geven, den robusten leidekkerszoon, die zeker met een hoogen graad en het Ijzeren Kruis zou terugkeeren, wanneer hij zou terugkeeren, of den slanken onderwijzer. Zij hield wel van Claus, maar zij vond, dat hij veel te geleerd sprak en dat hij zich met allerlei dingen bemoeide, die gevaarlijk waren. Hoe zou hij zich houden in den oorlog? Zou hij misschien vluchten, deserteeren, zich krijgsgevangen laten nemen? Hij, met zijn stille, goed verborgen, maar voor haar nu toch niet meer verzwegen verachting voor Hohenzollern ?

Toen Plump afscheid nam, had zij zijn geweer met bloemen omwonden en zijn helm met een krans van gevlochten eikenblaren.

„Als je terugkomt, Heinrich en je hebt het Ijzeren Kruis en je bent onderofficier, dan weet je, in welk huis je je vrouw zult vinden. Het is goed, dat je geen band hebt, zoolang je in het veld staat. Denk nu niet aan mij, maar denk aan het Vaderland.”

„Jij bent ’n reuzenwijf,” had Plump gezegd en hij had haar met z’n zware armen omvat en haar gezoend, hartstochtelijk gezoend, op wangen en haar en ooren en mond. „Ik kom terug met het Ijzeren Kruis eerste klasse, als plaatsvervangend luitenant. Houd je goed, Lise, houd je goed, alles voor Keizer en Vaderland.”

Een kwartier later had ze hem in de gelederen gezien, tusschen de andere jongens van Husum, allen breedgeschouderde, athletisch gebouwde kerels, bezield van den grooten algeest, die in het Germaansche volk was gevaren. Hij zong met de anderen, zwaaiend