De Lafaard

29

Op een dag, toen hij een familie op het land had bezocht, had een boer hem z’n nieuw vee getoond, struische groote koeien uit Vlaanderenland. Ook was er een stier bij, een trotsche groote, kwade, waarvoor ieder bang was. En zie, toen de priester op de dieren was toe-geloopen, hadden ze hun snuiten naar z’n hand uitgestoken en zelfs de stier had, tot verwondering van den boer, z’n vrouw en de knechten, de hand van den kapelaan gelikt en hem aangekeken met een blik, waarin hij smart uitte.

De kapelaan had het niet geheel begrepen, maar een rilling was langs zijn leden gegaan en ’s-nachts had hij gedroomd van den heiligen Anthonius, voor de vis-schen predikend. Hadden de dieren dan óók een ziel? Waren zij geteld onder de „creaturen” waaraan het Evangelie moest verkondigd worden? „God, leer mij u kennen, help mij uw werk te leeren kennen,” had bij gebeden. Maar, hoe klaar zijn geest ook werd, zijn lichaam werd zwakker. Hij ging soms uren op de bank voor de pastorie zitten, om zonlicht in te ademen en zich van zonlicht te vervullen.

Het was hem dan, alsof hij van die stralen en dat licht, kracht en voedsel ontving en zoo zat hij dan ook nu, vermoeid, op de bank, zonnekracht opnemend. Van ver over den weg kwam een auto aansuizen. Hij zag hem eerst gaan, langzaam, een kruipend rood stipje, toen verdwijnen achter een hooggelegen veld, dan weer op de helling en toen weer benedenwaarts. Hij wist, dat de auto spoedig weer bij de kromming zou moeten te voorschijn komen en dan de pastorie voorbij schieten. En nu, daar was de auto al. Wat of dat moderne voertuig toch snel was, sneller dan een trein, dacht hij en even was hij verbaasd, toen hij in de