De Lafaard

24

troon en Maria, de Kuische, Onbevlekte, lag verschoven.

O, zou de Heer dit nog lang kunnen dulden? Was de maat dan nog niet vol? Hij had, met ontzetting bemerkt, hij, die toch geheel goed wilde zijn, volkomen en zuiver goed, dat diep in hem dat vreemde gevoel begon te ontwaken van den haat, den haat tegen het eigen volk. Lief moest hij hebben en hij verachtte, hij walgde. In hem ontwaakte de lust naar het zwaard. Een ridder wou hij zijn, een geharnast ridder, met een bent getrouwen achter zich, en dan zou hij willen losstormen op het veile Babel. Neerslaan al dat materialistisch gespuis, de bedorvenen en de verdorvenen, den brand steken in hun satanstempels, neerhalen hun Baals-huizen ... Maar onmiddellijk na die gruwelijke fantasie, die in hem kwam, hij wist zelve niet van waar, was hij op de knieën gezonken en hij had het voorhoofd ver voorover gebogen tot hij geheel ter neder lag, het hoofd op zijn gekruiste handpalmen gebeden: „Heer, help mij. Heer, verdrijf de slechte gedachte in mij. Heer geef mij de kracht om lief te hebben, ook die u haten.”

Maar de gebeden hielpen niet. Een felle bitterheid, ’n wrange haat leefde in hem en leefde, tegen zijn wil, voort, ontwikkelde zich, werd sterker, ja, scheen hem te overmeesteren. Toen, nadat hij eens een heele week, in koortsachtige opwinding, te bed had gelegen, het Babel aan de Seine vervloekend en verdoemend, weenend, ja bijna krijtend van machtelooze woede, dat hij het geheele Fransche volk, onder den invloed zag van het Satanische Parijs, was hij ’s-morgens naar Reims gegaan en hij had er den bisschop zelf om een onderhoud verzocht. Hij had zich voorgesteld, dat hij zeer veel moeielijkheden te overwinnen zou hebben gehad, om den hoogen prelaat te naderen, maar de