De Lafaard

21

zich, hoewel zijn oog en er droomend langs streken. Hij dacht aan Reims. Daar was de oude, grijze kathedraal, waarin de Fransche koningen gekroond waren, daar lag het centrum, waaruit Frankrijks herbloei zou moeten ontstaan. Hij was niet dikwijls in Reims geweest, maar de enkele keeren, dat hij er had mogen dwalen, was hij vervuld geweest van den grooten droom van het nieuwe Frankrijk. Hij had ’t nieuwe Frankrijk voelen opkomen, terwijl hij liep onder de hooge bogen van het gewijde Godshuis. Het was hem geweest, of hij stemmen gehoord had, die, boven het geluid van het kerkorgel uit, riepen om den hervormer, om den held, die Frankrijk zou bevrijden van de materialisten, de atheïsten en de zedeloosheid. Hij had, in eenzaamheid, in de groote kathedraal uren lang gebeden voor het heil van Frankrijk. Zou ooit de tijd weerkomen, waarin het volk zijn dwaling zou inzien en zich weer buigen voor den Zaligmaker, voor de verheven Drie-eenheid, van den Vader, den Zoon en den heiligen Geest?

Hij wist, dat de grootsche taak, die het Katholicisme had te vervullen, nog altoos niet geheel was volbracht. Wilde Frankrijk herrijzen, dan moest het ’t Katholicisme weer erkennen. Hij was, als jong kapelaan, met vollen ijver en toewijding in het kleine dorpje Bezières begonnen aan de vervulling van zijn ambt, dat hij als een grootsche roeping gevoelde. Goed moest hij zijn, volkomen goed, elke gedachte aan zonde onmiddellijk boeten door penitentie. Eerst in zich zelf het klein-menschelijke vernietigen, vóór hij anderen het groot-menschelijke zou kunnen brengen. Maar, toen hij de eerste schuchtere pogingen waagde om te spreken van een nieuw Frankrijk, een Frankrijk dat weer, als