De Lafaard

15

met koperkleurig goud bedrukt, ’t Gewone literaire meubel van de gegoede, kleinburgerlijke Duitsche familie, welke haar „Kultur” wenscht te toonen: een ongelezen Schiller en een nog veel meer ongelezen Goethe. Hij keek naar de klok, de regulateur, met de overdaad van gedraaide consoletjes, zooals zij, als ware ’t een voorschrift, in elke kleinburgerlijke Duitsche huiskamer hangt.

En weer ging z’n oog naar de wandspreuk — altoos het zwaard. Dat waren nu al vier geslachten, die dat „hoogste heil” hadden gezocht en ondanks dat altijd dreigende zwaard des heils, bleef de bevolking toenemen.

„U spreekt weinig, meneer, bent u nu altoos zoo stil?”

„Als ik wat heb, om over te spreken, ben ik niet stil.”

„Heeft u dan nu niets om over te spreken?” vroeg zij schalk.

„Nu heb ik iets om over te denken,” antwoordde hij gevat en hij verwonderde zich zelf, dat hij zulk een raak antwoord had gegeven.

Het was even stil.

„Ik ben maar een klein, nieuwsgierig meisje,” zeide zij, „nu moet u mij toch bepaald eens zeggen, waaraan u dan gedacht hebt.”

„Ik dacht aan twee dingen,” zei hij, kijkend naar de bruine straal, die dampend uit den koffiepot in een groote steenaarden kop werd gegoten.

„Suiker en melk?” vroeg zij.

„Neen,” lachte hij, „dit zijn de twee dingen nu niet, waarover ik dacht.”

„Wat kunt u toch spotten.” Zij ging dicht bij hem aan tafel zitten — schoof hem den schotel met ham toe. „Zal ik u zeggen waaraan u dacht?”