De Lafaard

14

ning een paar flinke boterhammen met ham er bij brengen, want ik heb trek.”

„Wilt u dan niet in de huiskamer gaan zitten ? Ik ben alleen thuis, dan eten we samen.”

Hij stond op en volgde haar in de gezellige, zindelijke huiskamer van den waard.

Hij keek even rond en voelde opeens de verlatenheid van zijn eigen huurkamertje bij de schriele kleermakers-weduwe, waar hij voor een prijsje in den kost was. Z’n oog viel op een geborduurde wandspreyk, die ingelijst aan den muur hing:

Das höchste Heil, das letzte, liegt im Schwerte.

Rondom de spreuk van den dichter Körner was een versiering geborduurd van gekruiste sabels en bovenaan, was in het midden, een trofee van oorlogstuig gemaakt.

„Dat heb ik niet geborduurd,” zeide Lise, „dat is nog van m’n overgrootmoeder.”

Claus zag, hoe zij ’t groote, grijze brood op de plank legde en er dikke sneden van sneed, hoe zij ze boterde, de koffie maalde, ’t water opzette; en ’n zacht weenen binnenin hem, ging verlangen naar de zoete sfeer van huiselijkheid, vriendelijkheid, verzorging en ook, vooral, verlangde er iets in hem, om te verzorgen, om geheel en volkomen goed voor iemand anders te kunnen zijn, aan andere dingen te kunnen denken, dan aan zich zelf. Hij keek naar de oude, platte piano in den hoek, waarop twee gipsen beeldjes, Mozart en Beethoven, stonden; ’t boekenhangertje met geborduurde rozen was zeker weer een erfstuk van de borduur-grage overgrootmoeder, maar de boeken zelf waren splinternieuw en weinig gebruikt, valsch vermiljoen,