De Lafaard

12

het platteland niet leeg gepompt hadden en ’t echte Duitschland naar de groote steden gejaagd, waar ze verliederlijken en verbasteren. Je kunt in Berlijn een dag op straat loopen en geen enkel eerlijk Germanen-gezicht ontmoeten”.

„Pruisen is Wendenland,” antwoordde Claus afwerend.

„Wil ik je eens wat zeggen, meester: Duitschland is rondom door vijanden omgeven. Er is op de heele wereld niet één volk, dat ons niet onze welvaart, en de bron van die welvaart, onze echt Duitsche vlijt benijdt; een waarlijk vlijtig man heeft altijd tien luiaards die hem benijden en die z’n ondergang wenschen, omdat hij hun óók tot arbeid dwingt. Maar toch, al de vijanden van Duitschland bij elkaar, zijn minder schuldig aan den oorlog, dan jullie, rooie ondermijners.”

Ditmaal weerstond de heereboer de twee degenstooten uit de staalblauwe oogen van Claus Demuth. Hij dronk z’n glas tot den bodem leeg en schoof het met een gebaar nog eens te vullen, in de richting van Lise, achter het buffet.

„Weet je wat jullie soort gedaan hebt? Jullie hebt van een vlijtig en tevreden Duitsch boerenvolk ’n troep half-geleerde, waanwijze en veeleischende misbaksels gemaakt. Jullie hebt met jullie zoogenaamde filosofie, alles wat den mensch gelukkig kan maken buiten stoffelijk bezit, ondermijnd. Christus werd eerst een mythische persoonlijkheid en toen genoeg gemorreld was aan de waarheid van z’n bestaan, hebben jullie, met den vijand van het land, met Renan, den Franzoos, Christus gemaakt tot een loos verdichtsel. Jullie hebt van God ’n bacil gemaakt, die zich zonder God tot aapmensch ontwikkelde en nu krijgen we naar ik hoop een flinken, frisschen, vroolijken oorlog, die al die aap-