De Lafaard

5

roode vocht in zijn glas blikte. Hij bleef drinken. Z’n kleine, zeegroene oogen op het meisje gericht. Eerst met langzame, voorzichtige slokken; z’n adamsappel boven de blauwe das, klokte op- neer, op- neer, haast rhythmisch en het duurde zóó lang, dat hij werkelijk de aandacht van het meisje en den onderwijzer trok.

Claus keek met nauw bedwongen afkeer naar den drinker en het meisje, dat dergelijke kunstjes al zoo dikwijls had gezien, bedwong, alleen door ’n soort plichtmatige gewoonte, haar verveling, want, nietwaar, goede drinkers moeten door de juffrouw achter het buffet als goede klanten bewonderd worden.

Plump bleef doordrinken, tot hij den geheelen inhoud van den literpot tot den laatsten druppel had verzwolgen. En daarna, met zijn vinger op den tip van het opgewipte zinken deksel, de bierpul omgekeerd naar beneden houdend, reikte hij haar Lise toe:

„Foei,” zeide hij ironisch, alsof het hem afkeer inboezemde, „nog zoo’n dropje.”

Lise nam den pot met een gedwongen lachje aan. Datzelfde grapje hoorde zij elke week toch wel minstens twintig maal, maar altijd moest zij weer doen, alsof zij ’t voor het eerst hoorde, dat eischte de zaak. Ze liep ietwat trager, dan ze placht te doen, naar het buffet, om den pot opnieuw te vullen.

„Zoo, zoo,” zei Plump tot den schoolmeester, „drink jij limonade? Dat zal straks wel anders worden! Dan zal je, als je in ’t Franzosenland bent, nog wel eens verlangen naar een goeien Duitschen dronk. Mensch, drink jij nooit bier?”

„Ja,” zei de onderwijzer, en voor het eerst nam nu ook hij een krijgshaftige houding aan, „ik ben geheelonthouder. Heb je daar wat op tegen?”