De Lafaard

3

voor z’n hoofd, slierde de bladeren, bijna tergend, langs het bleeke, smalle gelaat van den onderwijzer en herhaalde, dronken van het groote gevoel: „Er komt oorlog, oorlog, oorlog!”

Hij scheen opeens geheel veranderd. Er was iets in den jongen kerel, dat hem z’n gewone, stugge, stijve gedweeheid had dóén verliezen. Hij sloeg met de vuist tegen de post van de aanstaande deur der herberg, trapte ze, met één schop tegen het onderschot, open, hoewel dit volkomen overbodig was, want deze deur ging niet stroef, en met zware schreden de lage zaal binnenkomend, riep hij: „Twee potten voor ons beiden, één, twee, drie vlug, voor den drommel, staan ze d’r nog niet? Lise, Lise! Hoera, hoera, hoera, er komt oorlog!”

Lise Wolgemuth, de herbergiersdochter, lachte vroo-lijk en zei zacht en vriendelijk: „Ik kom al, ik kom al, Heinrich.” En meteen naar den onderwijzer kijkend, dien zij heel goed kende, maar die nog nooit in de herberg was geweest, vroeg ze: „Licht of donker?” „Geef mij een glas frambozen-limonade.”

„Geef ’m bier — bier zal-die drinken!” riep Plump. „Geef mij een glas frambozen-limonade, als ’t u blieft.” ’t Werd zóó nadrukkelijk en koud gezegd, dat Plump weder ’n oogenblik tot nuchterheid kwam en haast verontschuldigend zei: „Als meneer de onderwijzer bepaald frambozen-limonade wil, dan, Lise, frambozenlimonade”. En toen, opeens weer durvend, want zich wel wat schamend voor het meisje: „En geef mij dan een dubbele maat, dan drink ik voor mij en mijnheer den onderwijzer samen Germanen-nat.”

Lise had den grooten liter-pot al onder de bierpomp en aandachtig toeziend naar den straal bruin schuim, vroeg