De Lafaard

91

den kogel, nu wilde hij leven. O, hij moest leven, hij mocht niet sterven, hij kon niet sterven. Was daar niet ginds, nu al ver, in de gelagkamer van de herberg, z’n toekomst, z’n geliefde, z’n belooning, z’n huiselijk geluk en moest niet hij, die nu het geweer voerde, later de pen hanteeren om uit te zeggen, wat Duitschland aan zichzelf misdaan had en het Duitsche vaderland weder te maken tot de burcht van recht, van gerechtigheid, óók jegens zichzelf? Hij wilde leven, hij moést leven, de zuivere Germaansche gedachte moest in hem blijven leven, en opdat die idee zou blijven, moest hij, Claus, anderen dooden.

De eenjaarsche, de bleeke schoolmeester, die men wel wat gewantrouwd had, hij bleek een held, hij dorst alles, hij aarzelde niet, gelijk wel anderen, die eerst de stimulans van den drank noodig hadden. Hij was de eerste om de huizen binnen te stormen, het donkere gevaar binnenin te trotseeren en te vellen, die het Duitsche leven belaagden.

Na Visé was hij mede opgetrokken, man tusschen de mannen, krijger tusschen de krijgers, één van de horde. En hij liep met het geweer in den arm, onvermoeid, ongevoelig voor dagmarsch en gebrek aan slaap, van binnen warm door het vuur van den levenswil, het vuur van levensdrift, het vuur van levenswoede.

Claus Demuth was een van de garde. Hij trok mee in den troep, van Visé op Brussel aan, het klein-Parijs, dat het voorportaal van Groot-Parijs zou zijn. Hij was in den troep, die niet langs den heirweg trok, maar daarnevens, door de golvende korenvelden, dat de aren de voorgangers bij het vake bukken kriebelden aan de kin en dan weer door smeuïge weilanden in midden-zomer-groei. Claus snoof den reuk op van