De Lafaard

89

gesymboliseerd voortleefde, de ziel van het everzwijn, van den draak, van den wolf, van het hert in den bronstijd, van den rammenden eenhoorn, van den Wildeman met de knods, leefde op in de Duitsche soldaten. En nu, aldus veranderd, werden zij losgelaten, lieten zij zich zelve los, over het kleine, maar heldhaftige broedervolk der Belgen. België was overrompeld. Het was niet gereed voor de groote worsteling, afgeleid als het was geweest van alle oorlogsgeweld, arbeidend in de groote fabrieken en trafieken, feestvierend, kibbelend, of droomend in kathedraal en kunsthuis.

Ze trokken op, de Belgen, nog schuw van het eigen geweer en alleen rondom Visé, waar de geweermakers-geslachten woonden, was er krijgsdrift, meer uit lust om eindelijk ook eens het zelfvervaardigde geweer in actie te beproeven, dan wel uit drang om te dooden. Franc-tireurs waren hier en daar, niet velen, die eigenlijk meer een levende schijf zochten dan een vijand om te raken.

Claus Demuth had den vreeselijken nacht bij Visé meegemaakt. Hij had rondom zich zijn kameraden zien vallen, plotseling beschoten. Toen was in de Duitsche soldaten het besef van zelfbehoud tegen die nieuwe macht ontwaakt en van boven was het bevel gekomen tot scherpe strafactie. En opeens was de groote misdaad, de misdaad aan het eigen Duitsche gemoed, werkelijkheid geworden. Duitschers schoten Belgen neer, broedervolk stond tegenover broedervolk. Eerst moest het eigen bloed gestort worden vóór men den Galliër kon bereiken. Een woeste toorn over deze bezoedeling met het eigen bloed brandde los in den Duitscher en als gruwelijke barbaren, zonder besef van recht of christelijkheid, vielen zij de steden en dorpen