Op water en brood

59

apathisch weer. Maar de man met den baard komt naar mij toe.

„Hoeveel dagen heb je al afgezeten?”

„’k Ben Vrjjdag gekomen...”

^Hoe laat?”

„Tegen één uur.”

„Dan kom je van een slechte reis thuis. Want nou heb je geen warm eten voor Maandagmiddag twee uur. Da’s een rek, hoor. Je mot nooit op een Vrijdag gaan als je ’t kan lappen. Ga op een Zaterdag. Dan heb je den Zondag er tusschen, dat breekt gauw en je spaart bijna een dag...”

De kellner heeft met verbazing gezien, hoe ik mij dadelijk met de twee in gevangeniskleding heb geën-cannailleerd. Hij komt naast mij loopen, goedig, beschermend en vertrouwelijk, en zegt zachtjes:

„Pas op een beetje. Je weet nooit met wie je omgaat. Ze hebben de kleeren van ’t Huis aan.”

Nog spreken wij, toen de deur van de plaats open gaat en de bewaker roept:

„Niet stilstaan en praten ... Doorloopen, mannen.” Dadelijk, gedwee, gaan de twee groote mannen loopen. Maar zoodra heeft de bewaker de deur niet gesloten of zij werpen een veelzeggenden blik naar de deur en gaan weer in de zon staan, de bleeke stralen opvangende.

Ik adem de frissche buitenlucht met volle teugen in. Van verre komen stadsgeluiden, het ratelen van rijtuigen, het slieren van den beugel der electrische trammen, en heel, heel ver het geluid van een straatorgel. Wat klinkt dat orgel mooi. Wat is dat heerlijk vroolijk en gelukbrengend. Het rukt mij weg uit deze atmosfeer van gedruktheid en droefenis.

En vóór ik het weet, gaat de deur weer open, moet ik in de rij en gedwee stappen wij achter elkaar weer de gang door, waar de zoete walm mij zwaar tegenslaat en benauwt... Weer loopen wij de trappen op... de gaanderijen langs, waar de cellen op uitkomen met