Op water en brood

58

speling op rechtbank, doet het ’m. Ik krijg van de beiden een blik van verstandhouding.

„Waarom denk je nou, dat ik in vrij Nederland hier in de bajes ben gedonderd? Dat raai je niet, zoo link als je anders bent, kameraad.”

De beiden zien elkaar met verstandhouding aan. Ze weten nog niet, wat ze aan mij hebben.

„Kè-je niet een beetje opschikken, dat ik ook een scheut zon krijg? Ik heb de lendenbibberatie van dat vervloekte kille kot... Kom... de zon is voor jelui niet alleen ...”

Meteen duw ik de „kameraden” een beetje uit de zon en ga naast ze staan. Ze kijken op mij neer en schikken dan een stap op. Maar mijn eigenlijk doel is bereikt. Ik heb hun vertrouwen gewonnen.

Ik blijf naast ze staan. De boezeroenman kijkt naar de deur... dan, snel, bukt hij zich over een met zand gevulden spuwbak, die in een hoek van de plaats staat en grijpt er in... hij kijkt weer naar de deur... grijpt er nogmaals in... steekt wat in zijn zakken en loopt dan heen en weer op ’t plaatsje.

„Nou,” vraagt de groote, breedgeschouderde, „waarom ben je dan hier?”

„Ik heb den Duitschen keizer beleedigd ...”

„Was je dan bezopen? In een kroeg?”

„Nee... in een krant.”

„In een ingezonden stuk?”

„Ja... in een ingezonden stuk.”

„En hoeveel heb je?”

„Ze vroegen honderdvijftig gulden, ’k Ben er met vijftig afgekomen of tien dagen.”

„Dan verdien je hier vijf gulden daags.”

De andere kijkt nu ook met achting naar mij. En de breedgeschouderde met den baard gaat voort:

„Je bent dus zooveel als een politiek gevonnisde.” Ik interesseer hem om ’t nieuwe van ’t geval.

Daar ik stilstaande te veel beef, ga ik op-en-neer-loopen. De beide anderen blijven in de zon staan,