Op water en brood

57

boven. Een bewaker wijst ons dat wij rechts hebben af te slaan. Een breede gang door, nu gaat een deur open met een traliekorf je als vizier...

Wij komen op een trapeziumvormig plaatsje, rondom hooge muren, een vloer van gele klinkers en boven een gaaswerk, zoodat men den hemel als door een net van ijzerdraad ziet. De lucht boven breekt en de zon komt door, een bleek October-zonnetje.

Ik haal ruim adem. Goddank, voor één oogenblik adem ik de frissche lucht in — ben ik verlost van dien weeïgen faecaliënstank.

Twee mannen komen in gevangeniskleeding binnen. De een groot, breedgeschouderd, met een baard. Hij trekt met het rechterbeen. Zijn gelaat is moede, smartelijk, norsch. In zijn pilow buis, zijn bruin pilow broek zonder zakken, met een blauw geruiten zakdoek om den hals, lijkt hij mij afkeerwekkend, ja ik voel mij voor hem zelfs bevreesd. Die hem volgt in dezelfde kleedij, is ook een man van hooge gestalte, die rechtop gaat. Ook deze man, met een norsch, hard gelaat, boezemt mij vrees in.

Tusschen wat voor lieden ben ik verzeild geraakt!

Maar dadelijk maakt mijn vrees plaats voor medelijden. Zij nemen elk hun klein bruin pilow mutsje van het hoofd. En als twee groote, gedweeë jongens, gaan ze vlak naast elkaar staan, in onderworpen, gebroken houdingen en vangen op hun gelaat de zonnestraaltjes op...

Ze staan zich zwak en slap te zonnen en lijken mij nu twee zeer deerniswaardige menschen.

„’t Wordt koud vandaag,” zeg ik tot den grootste, die met het been trekt.

Hij kijkt mij verachtelijk aan en antwoordt niet.

„Ze moeten de rechters hier zetten, die ons hier brengen, en ons achter hun groene draaibank zetten,” ga ik moedig voort.

Het woord „draaibank”, de oude, banale woord-