Op water en brood

56

gevangenis, omdat je tegen een boom hebt staan w... op een eenzamen weg.”

„Was er niemand in de buurt?”

„Geen sterveling... op den Ouden Scheveningschen Weg. En al was er iemand geweest, ik stond verscholen. Dat komt alleen van die beroerde premie voor bekeuringen, die ze aan de agenten geven. Dat leidt tot misbruik van volmacht van gezag.”

Hij heeft zijn hart uitgestort en met een deftig-geleerden term zijn beklag besloten, zooals dat past voor een behoorlijken Hagenaar, verzeild onder zulke onfijne lieden als Rotterdammers zijn. Nu zit hij weer stil en wacht, wacht, zal vier-en-twintig uur wachten op het verstrijken van de langzame verveling.

„Hoe laat is het luchten?” vraag ik.

„Om half elf. Wij zullen d’r wel haast aan toe zijn. Ik hoop maar, dat de polderjongens er voor mij zijn geweest. Dan zal ik wel wat tabak in de zandbak vinden...”

En de boezeroenman haalt het kleine pruimpje uit zijn mond en steekt het in zijn zak.

„Niks is heelemaal niks. En al is het maar één blaadje, dan denk je het andere je d’r makkelijker bij...”

De bel gaat. Er komt een verademing. Wij zullen gelucht worden.

De deur gaat open en achter elkaar loopen wij voor den bewaker uit langs de gaanderijen, de trappen af van de groote groezelige gevangenishal. Een fluitje van boven klinkt. Een fluitje van den bewaarder beneden antwoordt.

Langzaam achter elkaar loopen wij de trap af, een treurig rijtje van vier. Men haast zich niet. Elke stap is winst op de verveling. Dit geheele gevangenisleven heeft een langzaam bewegingsrhythme. Niemand is er snel. Men leeft er naar het trage kruipen van de momenten.

Wij zijn de drie ijzeren verdiepingen afgedaald...

Beneden is de reuk der faecaliën nog sterker dan