Op water en brood

55

nog gruwelijker, omdat bij honger en koude de verveling in al haar ontzettende, neerdrukkende kracht komt.

Toen staat de boezeroenman weer stil... Ik begrijp niet hoe hij ’t weet, dat een bewaker in aantocht is. Maar het is zoo... TTij voelt het.

De deur gaat open en de bewaker roept den langen man. Hij moet mee... wij weten niet waarom. Maar in zijn plaats komt een fatsoenlijk gekleed mannetje met grijs haar van in de vijftig binnen.

Een nieuwe kameraad geeft afwisseling. Door de verveling krijgt ook de kleinste gebeurtenis relief. En een nieuwe man, dat is een nieuwe gelegenheid om de verveling te verdrijven.

Maar het heertje, want het is een heertje, is weinig spraakzaam. Hij gaat dadelijk aan de tafel zitten met zijn handen aan ’t hoofd, gedrukt, somber, getrapt, geheel overgegeven aan de ellende van het oogenblik.

Ik bezie hem. Zijn net jasje, zijn pantalon, die tot op de naden versleten is, maar toch netjes opgestreken met een vouw. Ik ben te nieuwsgierig en waag een vraag:

„Bent u ook Rotterdammer, kameraad?”

„Nee, ik ben Hagenaar. Ik heb één dag en had me al in Den Haag gemeld. Maar daar is alles vol militairen en daarom moeten alle burgers naar Rotterdam ...”

„Principaal?” vraag ik geleerd.

„Nee... niet in ’t minst. Ik ben bekeurd, toen ik op den Ouden Scheveningschen Weg tegen een boom w... de. Ik keek nog eerst om of er niemand in de buurt was, want je zult toch wel je fatsoen willen bewaren. Ophouden kon ik het niet langer. Maar zoo sta ik en zoo komt er een agent. Ik heb f 1.50 bij verstek. En ik zou het wel betaald hebben, maar de tijden zijn te slecht door dien beroerden oorlog. Nu ben ik ’t in godsnaam maar gaan afboeten. Maar ’t is je toch wat, vier-en-twintig uur water en brood in de