Op water en brood

51

sprake. Die is nog altoos voor den „minderen” stand een weelde-artikel. Wie weet, is het wel een „zondig” instrument in veler oog, een duivelsch schoonheidsmiddel ...

Toen wij ons gewasschen hadden, moest de grond van de beide kluizen gedweild worden. De kellner was zoo goed mij van dit werk te verschoonen. Hij deed wat mijn plicht zou geweest zijn, daar ik geen arbeid had gedaan.

„Sloof je niet uit!” zei de boezeroenman. „Als ’t maar nat is... Van ’t voorjaar is er toch weer groote schoonmaak.”

Maar de bewaarder kwam binnen en gaf goed acht, dat de schoonmaak nauwkeurig geschiedde. En ik vond, dat hij gelijk had. De bewaker overtuigde zich er ook van of de bedden wel „model” waren opgemaakt, de dekens behoorlijk gevouwen en de lakens met den insteek er strak omheen. De waschbakjes werden drooggemaakt en op de slaapkooien gezet en daarna werd de slaapruimte weer afgesloten.

Wij zaten weer in de zitkluis en wachtten...

Poetsen!

De bewaker kwam weer binnen.

„Mannen, bekers en ketels poetsen. Hier hebben jelui lappen en blauw steen...”

Hij ging weg. De mannen, als gehoorzame kinderen, namen de vertind ijzeren drinkkroezen en de vertind ijzeren eetblikken en begonnen te poetsen...

Zij deden op een lap wat blauwsteen en spuwden daarop. Met dit mengsel werd het eet-, drink- en tater ook het waschgerei gepoetst.

En daaruit zou ik al deze dagen nu moeten eten, drinken, daarin mij wasschen... Het hart draaide mij in de keel om.

Waarom vertind ijzeren eet- en waschgerei? Waarom deze verspilling van blauwsteen en poetslappen? Voor hoeveel geld aan blauwsteen, voor hoeveel geld aan