Op water en brood

47

Het was weer een oogenblik stil. Zijn klacht, in de morgenschemering, luid gesproken, om door de plaatijzeren geperforeerde wand heen verstaan te worden, klonk hol en spookachtig.

De beide andere kameraden snurkten. Arme kerels, gewend op stroo ie slapen, die hier zich rustig en veilig voelden en sedert lang niet meer vreemd.

„Was het u niet vreemd, mijnheer, vannacht? U zult het toch ook wel anders gewend zijn. Wat zijn die bultzakken hard. Waarom alles zoo hard...”

„Zij kunnen er geen jongejuffrouwen-kostschool van maken,” riep ik.

„Dat wordt niet gevraagd. Maar die zakken zijn zoo steenhard.”

„Ik heb het koud... Heeft u het ook zoo koud?”

„Legt u uw kleeren over uw deken. Dat heb ik ook gedaan. En u moet morgen uw handdoek over uw hoofdkussen leggen. Dat is zindelijker. Want er is hier wel geen ongedierte, maar je weet toch nooit wie voor u hier zijn hoofd op gelegd heeft... Ik ril zoo... Ik voel overal kriebelingen... ’tls net of ik over mijn heele lichaam beesten voel kruipen.”

Weer was het stil een poos. Ik dacht aan al de ongelukkigen, die straks, als ik, in de gevangenissen zouden ontwaken, om opnieuw de gruwelijke werkelijkheid van den langen, langen, langen dag, vol verveling en vernedering, te beginnen.

Daar luidde de bel. Het was dus zeven uur.

Ik sprong meteen van bed in het nauwe gangetje, kleedde mij haastig aan. Maar reeds ging de tralie-deur open en de bewaker kwam binnen.

„Morgen, mannen.”

„Morgen, bewaker,” klonk het trouwhartig. Want zoo’n enkel, enkel vriendelijk, zoo’n enkel menschelijk woord is een verademing voor velen dezer lieden, die nooit anders dan hardheid vernemen en hardheid ondervinden, afgesnauwd, teruggezet, vernederd, te kort gedaan, van de wieg tot het graf.