Op water en brood

43

De slaapkooien werden geopend.

„Vooruit, opstaan en water halen en jelui wasschen.”

Ik was ’t eerste in de slaapkluis.

„Je moet je bed opmaken,” zei de bewaker mij. „Het moet model gebeuren.”

„Ik zal hem wel helpen,” riep de kellner.

En hij kwam uit zijn ijzeren kooi, met een vaal gelaat, diep blauw omwalde, moede oogen.

Vriendelijk en zorgvol kwam hij voor mijn slaap-krib staan, deed mij voor hoe ik de lakens en dekens moest vouwen... Daarna wees Tiij mij hoe ik de pot de chambre in den grooten ijzeren emmer te ledigen had, die in de zitkluis in den hoek staat.

Hoewel de vier ramen der twee kluizen den geheelen nacht hadden opengestaan, rook het zoel en vies-week in de kluizen. En toen de zitkluisdeur open ging, opdat de groote ijzeren emmer naar buiten kon gebracht worden, sloeg een stankwalm van uit de corridors naar binnen.

Deze gruwelijke stankwalm hangt nacht en dag in ’t gebouw. Zij wordt veroorzaakt door het ijzeren emmer-latrine-stelsel. Het zou zeer goed mogelijk zijn reuklooze waterclosets aan te brengen. Dat zou gezonder en eenvoudiger zijn. Er moeten gevangenissen in Nederland bestaan, waar reuklooze waterclosets zijn en die goed voldoen. Waarom iemand, die voor een boete hechtenis ondergaat, al die dagen in een zwaren, vuilen uitwerpselenstank te laten leven? Is dat de straf, omdat men niet betalen kan? Is het niet bezitten van een paar gulden dan werkelijk zoo misdadig? Wat doen dan toch in ’s hemelsnaam al de pastoors, predikanten en rabbi’s in Nederland, dat zij dergelijke toestanden, die met de eerste beginselen van Christendom en Humaniteit in strijd zijn, bestendigen?

Waarom heeft dr. Kuyper in zijn driestarren daar nu eens nooit over geschreven? Het is veel Christelijker te zorgen, dat menschen, die inderdaad „kleine luyden” zijn, niet voor een paar zilverlingen in zoelen