Op water en brood

43

„Ben jij uit Friesland?”

„Ja... waaraan ra je dat zoo?”

„Dat dacht ik zoo an je wijze van spreken.”

„Ja... ik ben van de Friesche hei. Mijn vader was boerenarbeider. Maar dat haalt heelemaal niet uit op die hei... toen ten minste niet... het moet er nu beter zijn met de kunstmest. Wij waren met zijn twaalven kinderen... maar allemaal uit mekaar of dood. Er moet er nog één léven... een broer van me, maar waar-ie nou zit, weet ik niet. Ik ben als jongen van elf jaar varende geworden te Delfzijl. Op een groote zeilboot, die ze d’r toen hadden, maar die nou al lang afgeschaft binne. ’t Is nou niks as stoom dat je buitengaats ziet, de zee is d’r zwart van, van de stoom van tegenwoordig. Ik bin al in de heele wereld rondge-komme, tot in Amerika. Ja — ik bin in Amerika ook geweest. As matroos. En toen ook Amerika in gegaan, tot an de Roodhuiden toe... maar ik kon er niet aarden.”

„Zoo... waarom niet?”

„Nou... da weet ik niet... maar ik kon er niet aarden... Ze hebben hier al niet veels over voor een schooier, zooals ik ben, maar daar heelemaal niet. Ze laten je er doodvallen aan den weg en kijken niet naar je om.”

„En waarom vaar je dan nu niet meer?”

„Ik ben te oud geworden en mijn oogen zijn slecht. Ze kunnen een matroos met slechte oogen niet meer gebruiken. Toen ben ik maar met een mars op reis gegaan, maar als je dan je voedsel niet krijgt, zooals je dat op schip gewoon bent geweest en je hebt je ligging niet meer, dan raak je er onder op en eens er onder, dan blijf je er onder. Maar ik klaag niet hoor, d’r binnen d’r zat die ’t nog erger hebben. Als ik den dag met m’n kissie rondgekrooien heb, nou dan heb ik toch mijn tien of twaalf stuivers verdiend en méér heb ik niet noodig.

Een kwartje in je loziement mèt je koffie en twee