Op water en brood

42

zend landloopers menschwaardig helpen. Is dóóden meer geld waard dan in leven houden?

Dus begon ik de conversatie weder.

„Krijg je hier wel eens stokvisch, kameraad? Ik ben zoo’n liefhebber van stokvisch. Maar... dat zeg ik je... d’r mot uiensaus bij zijn. Als er géén uiensaus bij is, kunnen ze voor mijn part de stokvisch houden ...”

„Stokvisch? Hier? In het hotel de houten lepel? Nee hoor. Als je nou nog in Den Haag was. Ja... in Den Haag, daar is ’t nog het beste. In Den Haag heb je tot voor drie jaren nog „overschep” gehad. Da’s nou uit. Maar as dat knulletje van die eieren in Den Haag had gezeten, dan zou ie van de zes dagen d’r maar twee koud hebben gehad. In Den Haag daar krijg je nooit meer dan twee dagen koud, al gaan je ook een half jaar boetes afzitten. Maar nou is ’t in Den Haag vol hè... alles militairen. Dienstweigeraars en insubordinatie tegenover de meerderen. Alles wat in Den Haag nou,gaat zitten van den burgerstand, dat sturen ze nou maar straf op Rotterdam af. Ik heb eerst nog bij mijzelve overleid offe ik niet naar Tiel zou loopen, omdat ze me in Tiel nogal kennen en daar tref je nog al is kameraden an van vroeger, maar ’t was me een beetje ver en ’t gaat al koud worden — dan blijf ik maar hier in de buurt, waar me de boeren al kennen.”

„Is er in Tiel „overschep”?” vroeg ik ernstig.

„Nee, kameraad... „overschep” is d’r nergens meer, in geen een Huis van Bewaring in ’t heele land.”

„Nou... in Hoorn?” waagde de lange, bleeke man te veronderstellen.

„Hoorn? „Overschep” in Hoorn? Daar geven ze je een zelfkant minder, ja, dat doen ze in Hoorn. Had je de pooiers maar ’r is moeten hooren, die daar geweest zijn. Werken man, je krom werken en eten nèt-an... Maar dat zal ze daar afvallen, asse ze d’r heen moeten...”

„Dus geen stokvisch?” vraag ik, bedremmeld doende.

„Nee...”