Op water en brood

36

was, wat genoemd mag worden, een echt fijn, hoogstaand, allerhoogststaand, lief zaakkie. Rechts loop-zaakkie voor de werkman. Links, stoelen met ronde ruggetjes en tafeltjes met echt marmeren blad. En een buffet met vergulde consolés____”

Hij zweeg, tuurde op de kroes, denkend aan zijn mooi café te Luik. Het is voor iemand, die een café nooit anders ziet dan als bezoeker, niet goed te begrijpen, wat voor den ex-kegeljongen zoo’n café is. Van zijn prille jeugd heeft hij zoo’n eigen café als een schitterend toekomstbeeld gezien. Hij heeft er al zijn fooien voor opgespaard. Eindelijk is hij dan „over pikeur en derden kellner heen”, tot het huwelijk en daarna tot het „gevestigd zijn” gekomen.

„Gevestigd zijn”, dat wil zeggen, eindelijk zelf patroon zijn, niet meer de slaafsche kellner, die zich tot zelfs moet laten bekotsen ter wille van de „fooi” door rijke dronkaards, die niet gestraft worden. Voor zoo iemand is een café „een lief zaakje”, iets dat hij vertroetelt, dat hij als deel^- van zichzelf, dat hij als iets levends voelt.

„En hoe bent u dat lieve zaakje kwijtgeraakt?”

„Wat zal ik u zeggen. Je zit er altoos in hè en je moet met je klanten wat meedrinken. Dat was in het loopzaakkie vooral altoos maar een glaassie meedrinken van dit en een glaassie van dat, en als je dan ’s avonds naar bed ging, en je telde op wat je gedronken had, dan was het een paar liter, mijnheer. En weet u, wat nu het ergste is. Als je drinkt en je kunt je houden bij één soort drank, dan is het nog te verdragen. Maar ik had alles door elkaar te drinken. Lambiek, Dortmunder, elixir d’Anvers, Benedictine, cognac, van alles door mekaar, want als je weigert mee te drinken, dan ben je geen geschikte waard. Nou... zoo blijf je aan den gang en ten laatste heb jij niet meer den drank, maar de drank heb jou en zoo is dan dat zaakkie in Luik nèt voor den oorlog te niet gegaan.