Op water en brood

32

oorlog had gemaakt, had je geen mobilisaasie gehad en zonder mobilisaasie geen maïsbrood. Da’s van Turksch koren gemaakt. Vroeger kreeg je hier roggebrood. Maar vanwege de oorlog krijg je geen kruimel roggebrood meer, in geen een gevangenis. De rogge sturen ze nou allemaal naar Duisland. Ik mag dat bruin brood niet. Je kunt er niet op teren. D’r zit geen kracht in. Maar de smaak is goed, de smaak is goed...”

De nieuwe man heeft onderwijl twee kroezen gehaald, ze vol water gegoten en zet er voor mij een neer met een:

„Alsjeblieft mijnheer. U mot het zich maar niet te veel aantrekken. Aan alles komt een eind. Wanneer gaat u in warm?”

„Vandaag mijn eerste dag koud.”

„Dan krijgt u geen warm eten voor Maandag. Van Vrijdag tot Maandag koud, da’s een heele trek, dat weet ik zelf bij ondervinding. U moet er maar veel brood instoppe. Anders word je zoo rillerig.”

Ik pluis wat brood uit de snede en eet het. Maar ik heb nog geen honger.

„Kan ik jelui dienen?” vraag ik.

„Alsjeblieft,” zegt boezeroen.

Hij neemt mijn twee sneden aan. De derde snede met het afgepulkte stuk is een geschenk voor den lange, magere, die het dankbaar aanneemt.

En nu eten ze, stil, rustig, langzaam, om het eten toch vooral lang te doen duren. Want als men eet verveelt men zich niet.

Een uur lang eten ze. Onderwijl is het electrisch licht automatis opgegaan. Een nieuwerwetsche gloeilamp geeft overvloedig licht.

De boezeroenman eet de vijf sneden behagelijk op. Hij zit tegen elke nieuwe snede te knikken met goedkeurende knikjes.

„Zie je____het brood is smakelijk. Kracht zit er niet

in____maar het smaakt. As ik nou ook maar een beetje

bütter er op kon krijgen.”