Op water en brood

26

alleen reeds tot hun promotie per stuk twintigduizend gulden subsidie kosten, verbiedt voor een kwajongensstreek een straf op te leggen, die genoemd moet worden vrijheidsberooving, voedselonthouding, verblijf in den stank van latrines en slaafsche onderworpenheid aan bijna altoos overprikkelde gevangenisbeambten.

De straf, die deze jongen, deze zoon van Nederland, had te ondergaan, omdat hij geen drie gulden te missen had, noem ik barbaarsche, lijfstraffelijke rechtspleging. En het feit, dat ik, een man, die geheel buiten de rechtspleging en haar practijk sta, komen moet om dit in het publiek te vertellen, ten einde door de macht van de publieke opinie, deze barbaarschheid afgeschaft te krijgen, toont aan, dat wij in Nederland dringend behoefte hebben aan een minister van Justitie, die uit beschaafderen en meer humanen kring is voortgekomen dan de kringen, waaruit men tot heden, helaas, deze lieden heeft gekozen.    ’

Ik acht het een dringenden eisch des tijds, dat het netwerk, dat hartelooze en onmenschelijke juristen over onze Nederlandsche samenleving hebben geworpen, worde verbroken. Wij hebben behoefte aan een minister van Justitie, gekozen uit den kring der geestelijken, der schrijvers, der journalisten, der leeraren of onderwijzers, der medici, der pharmaceuten, kortom, uit een milieu, waarin het niet zede is, twintigduizend gulden van het Nederlandsche volk te misbruiken, ten einde systematisch te leeren, hoe men met dorre, harde wetten al het humane in den mensch versmoort.

Wij zitten met ons drieën nu te wachten. Wachten waarop? Het leven in een gevangenis is een gestadig wachten. Men beluistert de stilte. En hoort in de stilte de geluiden als voelbare, tastbare dingen. Soms, van ver, het bellen van de tram. Dan het blaffen van een hond. Soms het zingen van jongens en meiden op straat. Dan is het weer stil, graf-stil. Men hoort het geluid van sleutels, die in sloten omgedraaid worden. Dan het dichtslaan van deuren. Het is een angstig,