Op water en brood

25

der verveling. Het grijze, matte licht, de effen, kille, steenen wanden en de troosteloosheid van het lot der arme menschen om mij heen, drukken mij neer. Ik zit hier nu nauwelijks drie uren. Maar reeds weet ik, dat ik met drie menschen opgesloten zit, die niets slechter zijn dan honderden menschen, die ik ken en die rondom genieten van wat er maar in de wereld te genieten valt. Het arme boerenjoggie, dat eieren gesnoept heeft, is hier geheel misplaatst tusschen twee beroeps-land-loopers. Men doet hem een gruwelijk misdrijf aan.

Ik beschuldig de Nederlandsche justitie, dat 2ïj een flinken, goedhartigen, eerlijken boerenjongen, die twaalf eendeneieren heeft gesnoept, die vrij in ’t land lagen, voor levenslang tracht te bederven, door hem met de gevangenissfeer kennis te doen maken en zoo hem voorbereidt voor grootere misdrijven. De jongen is voortaan over den eersten schrik van de gevangenis heen. Het misdrijf, dat de justitie dezen jongeling aandoet, omdat hij niet in staat is, drie gulden boete te betalen, is veel misdadiger dan de kwajongensstreek van het rapen van een dozijn eieren. Men laat een besten, onbedorven boerenzoon zes dagen in ’n steenen kluis hongerlijden, geeft hem in zes dagen vier dagen slechts maisbrood en water, brengt hem in intieme aanraking met gedegenereerde ongelukkigen en óók met verdorven lieden.

Dit alles voor drie gulden.

De justitie mist moreel het recht, een jongeling voor een vergrijp, dat met drie gulden is af te koopen, vier dagen op water en brood te doen leven in een kille kluis, te midden van gevangenis-klanten. De justitie mist het recht, een aanval te doen op de moreele en lichamelijke gezondheid van een nauwelijks volwassen jongen. Wij, het Nederlandsche volk, betalen de ontelbare millioenen voor justitieel onderricht en justitieele ambtsuitoefening, opdat de natie verbeterd worde, niet opdat zij in hart en nieren worde bedorven.

Een hoogere Rechter, dan de dure lieden, die ons