Op water en brood

22

„Waarom ben je hier kameraad?” vroeg ik den blauwen boezeroen nu ernstiger.

„Dronkenschap. Ik schooi langs den weg met een kissie met manufacturen. Me kissie staat nou in m’n kosthuis-. Asse ze ’t niet verdonderd hebben. Nou, dan hebben ze ’t verdonderd. Ik had den heelen dag geleurd en niks verdiend. Het was tuffig weer en jonge wat had ik merakel de smoor over me heen. Ik koop een hap en ik koop nog een hap en meteen staan ik op m’n beenen as offe ze van glas onder me buik staan te kraken. Was ik d’r bij en zat er an vast. Ze motte mijn altijd hebben. Nou voor dat ik het gaan uitzitte denk ik, ik zal me te goed doen om over „koud” heen te komme en ik gaan naar het vischhuis en koop ik mij daar effetjes een heele gerookte skelvis van vijftien Nederlandsche centen. Wel ja, as ’t aan iemand besteed is, dan is ’t besteed an je zelf. Een vissie van vijftien

Nederlandsche centen____”

Hij wacht even om ’t effect na te gaan, dat het verhaal van deze buitengewone smulpartij op de toehoorders zal maken.

Nu, het maakt effect op mij. Ik weet immers uit ondervinding hoeveel arbeid en energie er noodig is om als verwaarloosd er uitziende straatschooier vijftien centen bijeen te bedelen. Want daartoe moet men vijftien barmhartige menschen ontmoeten in een stemming, dat zij tot geven geneigd zijn. Er zijn menschen, die in hun heele leven niet vijftien barmhartige menschen ontmoeten.

„Een vissie van vijftien centen,” zeg ik bewonderend. „Daar kan je wat voor eischen.”

„’t Hiel toch niet over. Want de visch is bar duur van ’t jaar. Ik heb in Vlaarding een schar gekocht, die

kostte me effetjes drie dagen____”

„Drie dagen handelen?”

„Nee, drie dagen „lik”. Ik bin een liefhebber van

visch. Vroeger varende geweest____ matroos geweest

op een zeilschip en in Amerika geweest ook, nou van