Op water en brood

21

Den Haag, en overschep in Aarnem. Maar nou is alles d’r op ingericht om ’n mensch te temteeren. Dat heele „koud” is ook ingericht op de temmetaatsie. Asoffe we al niet getemd genogt binne. Je hebt hier nie veel praas, kameraad____”

Het bleef nu een tijd stil in de kluis. Voor ’t eerst voelde ik de leegte van het gevangenisleven. De boerenjongen lag weer rillerig met zijn hoofd op ’t wollen doekje te slapen. De lange, magere man zat stil en suf voor zich uit te staren. De blauwe boezeroen liep op en neer, twaalf stappen heen, twaalf stappen terug. Op eens stond de blauwe boezeroen stil voor mij. „Kameraad, heb je ook tabak?”

„Nee____”

„Geen vezeltje?”

„Nee....”

„Hebben ze ’t je afgenomen?”

„Ik heb niets medegenomen.”

„Ik had voor negen cents negerit gekog toen ik naar de „lik” (bargoensch voor gevangenis) moest. En dat had ik tot een klein pakkie in een stuk krant gepakt met een touwtje er an. Toen ik binnen kom en in de badcel zit, gooi ik ’t mik over de deurreet in de kleedcel. Maar het zijne hier ook al linke jongens geworden. Want toen ik me ging ankleeje en ’t staan te zoeken zeit-ie, dat kunsie heb jij niet uitgevonden. Dat kennen we allang hier. Zoo was ik er dan van buiten geraakt. Dus je het geen tabak. Geen blaadje?” „Nee.”

„De polderjongens, die beneden zitte motte tabak hebbe. As ik ze bij ’t luchten te zien krijg, zal ik om een

blaadje vrage____De polderjongens binne beste kerels.

D’r binnen in de lik nooit betere kameraden dan polderjongens. Morgen maar een beetje teerpluis kauwe. Je wordt er vies van in je maag, maar ik bin een mensch en ik zal zegge ik ben twee dagen zonder eten en ik slaap an de weg, ik zal het niet zoo voele as dat ik geen blaadje tabak heb...”